Do We Need the New Consumption Tax?

Robert Harris Frank, the American economist from Cornell's Johnson Graduate School of Management at Cornell University, will be soon a special guest of Copernicus Festival in Krakow (Poland). The Festival is organised every year by Copernicus Center for Interdisciplinary Studies and Tygodnik Powszechny (popular Polish weekly magazine) to popularise various aspects of contemporary science. The main topic of this year is chance. We invited professor Frank, as his recent book (Success and Luck: Good Fortune and the Myth of Meritocracy, Princeton University Press 2016) is just about chance in economics, or to be more precise, about luck. On the basis of his thorough studies, several mathematical models, experiments and big data analysis, he claims that people commonly perceived as economically successful owe to luck much more than they would be willing to admit. Talent and hard work count too, but much less then we think. Social winners are undoubtedly gifted and persistent, but first and foremost they are extremely lucky. This thesis is combined with two others, expressed in his former books. The evolutionary mechanism, responsible for our never-ending arms race to take the highest possible social position, leads the society to waste our scarce resources, which otherwise could be exploited for the common good. Those who dictate the disastrous arms race happen to be the wealthiest, thus the social winners, who usually "take all". The contemporary economy, thanks to the massive exchange of information and diminishing logistic costs is the economy of "winner-take-all". Hardly noticeable discrepancies between competing products and luck are responsible for enormous differences in their market range and prices. In consequences, the restricted group of those who benefit from those products' distribution tends to accumulate the significant part of the world's wealth. It is the source of the increasing wealth and income inequalities.
So far so good. Everything sounds plausible and is roughly consistent with many others contemporary economics thesis. However, what should we do about it, if anything?
A few years ago, in the middle of the financial crisis, The Economist discussed the similar problem. They also noticed the wasteful arms race and its dubious contribution to the common welfare and even less to the individual happiness or subjective well-being. Therefore they also postulated the punitive taxation of the conspicuous consumption in the form of indirect taxes especially excise tax, and wealth tax. However, the primary purpose was to change the behavioural patterns slightly. To make rich people invest more than consume and to force them to contribute more to the common good (allowing at the same time those in the lowest decile to contribute less). The second purpose was due to the fact, that income tax which is commonly applied in the developed world is inefficient and easy to be by-passed, especially by wealthy tax-payers who have easy access to sophisticated tax advisory (full disclosure: I can confirm that being a practising tax advisor for the last 20 years). On the other hand, it was crucial not to curb the economic growth by irresponsible taxation. Robert Frank's tax proposal is determined by the similar assumptions. Similar does not mean the same, and it makes a difference. Firstly he proposes to give up income tax entirely and to tax consumption spendings over the particular threshold. The tax basis is to be reduced of investments spendings and savings. More you consume, higher your net tax is. Secondly, he seems not to believe in a radical shift in consumption patterns, strongly evolutionary determined, and therefore his purpose is to make them more costly, while the collected surplus will be directed to the publicly valuable investments.
Here is the weak point. Somebody is supposed to decide which investments (or more broadly: spendings) are publicly valuable. Friedrich Hayek would say: I am not against planning, the question is however who plans for who. I would rather have millions of planners for themselves then one planner for millions. Without questioning the inefficiency of the evolutionary shaped market, wasteful conspicuous consumption, we need to believe strongly that the government will be wiser and more efficient in this redistribution. It sounds even plausibly when the sovereign is democratically chosen and represents the commonly shared system of values. But what if he is not? Even in the developed, highly democratized world the governing bodies have a dubious legitimacy to speak for all. And what about the rest of world?

Exit Tax, Fluchtsteuer or the Way to Expropriation through the Ambigous Tax Law

 
I have had recently an opportunity to visit Sigmund Freud museum at Berggasse 19 in Vienna. It is one of the most modest and tiny museums I have ever seen. It was arranged in his last apartment in Vienna, consisting of at most of several rooms, the most prominent among them are the waiting room, consulting room and library. One can learn much about Freud's lifestyle and history of him and his family members, but relatively little about his scientific achievements. One detail of his past, however, drew my attention especially. Shortly after the annexation of Austria to the Third Reich like many Jews those days, he escaped to Paris and then to London. He was however forced to pay the so-called Reichfluchtstuer (escape tax) of about 50.000 DM what according to the current value reflects about 200.000 EUR! The huge amount if one takes into account that it did not refer to the wealthy entrepreneur but, despite fame, the humble Viennese doctor. Even more astonishing was the fact, that the tax accrual was negotiated, what suggested its strongly discretionary nature. Out of curiosity, I deepened my knowledge about this strange tax. It was introduced in 1931 before Hitler overtook the power in Germany, and in the beginning, it was meant to simply deter the outflow of capital from the country. In contemporary terms, it was an exit tax, which is quite common in many European countries and serves the similar purposes. Once a taxable person wishes to move abroad, she is obliged to pay tax on her unrealised capital gains. The problem with Reichfluchtsteuer was that in Nazi Germany it quickly corrupted, and it turned into the effective instrument of expropriation applied to Jews looking for safety abroad. Its expropriatory nature reveals itself in its excessive rates and its arbitrariness. No one could have calculated the tax in advance. Its final amount was at the end determined by officials. The more prominent the Jew was, and the more influential was his advocates, more tax was squeezed. Learning about this peculiar tax I experienced an unpleasant deja vu. It struck me how apparently innocent, the anti-avoidance measure can almost imperceptibly turn into the instrument of oppression. It does not even require the significant amendments to the law. It suffices that the government slightly changes the way in which the law is executed by its representatives. "They discover the thin red line that divides the sane from the mad...", the thin red line that divides just, morally grounded, anti-avoidance tax policy from the abusive burden. Governments all over the world are struggling with tax evasion, aggressive tax optimisation, harmful tax competition. Thomas Piketty is promoting a pervasive capital tax. Robert H. Frank is advocating in the USA for a consumption tax. All in the name of social justice. OECD and EU Commission worked out the set of actions which are to be implemented in the member states. Some of them may occur really tough for taxpayers. Polish ruling party is enthusiastically following this trend. After the most extensive amendments to the income tax law since its introduction more then 25 years ago, we are now waiting for the exit tax. The problem is not in the literal wording of the legal acts. I would hardly say that taxes in Poland are too high. The test if the tax system is just, fair and morally admissible should be run on two levels. The first, which often prevails is the analysis of the text of the legal act. The second which is much more important is its customary application by officials and courts. First and foremost we expect from the law to be predictable, to let us plan our investments, our spendings and savings, and enjoy our chosen lifestyle. The, at present almost non-existing Constitutional Court in Poland once expressed its view, that the state is not allowed to "set a trap for taxpayers". The predictability has also two sides. The one is the possible ambiguity of the legal provision, the second is the uncertainty of tax inspectors' decisions. Both go hand in hand. Anti-abusive clauses recommended by OECD and EU are by their nature ambiguous to include as many future wrongful scenarios as possible. But their inflation looks ominous for taxpayers. As long as we do not have the stable line of their interpretation we are condemned to this ambiguity. However, this is a natural process how the law evolves. More worrisome are the attempts at undermining the past transactions with the spurious interpretation of the law. Transactions once already determined as lawful. This the case of current practice in Poland. It expresses itself in the set of official warnings posted on the Ministry's of Finance website but foremost in the set of surprising and apparently selective decisions of the tax inspectors.
I must admit that I have often been confused recently. I am far from comparing the Third Reich tax system, and especially the Reichfluchtsteuer to the contemporary Polish tax policy. I understand the moral grounds. However, I see also the "red thin line" which is easy to trespass. In Poland, they have trespassed it many times since the political transformation in 1989, but until recently never with the blessing of the government, courts of law or parliamentary majority. It is being changed now.
The trap has already been set. It is up to the officials who will be caught and who will be set free. I fear that the new exit tax (Fluchtsteuer) will secure the forest not allowing animals to escape.

Udziały w spółce dla pracowników

 
Jakie skutki podatkowe ma umożliwienie pracownikom objęcia udziałów w spółce, będącej pracodawcą po preferencyjnej cenie? Po ostatnich zmianach w ustawie o podatku dochodowym sprawa jest jasna w odniesieniu do akcji. Zgodnie z nowym brzmieniem art 24 ust. 11 PIT, w przypadku obejmowania akcji w spółce akcyjnej w wyniku realizacji zdefiniowanego tamże programu motywacyjnego i w przypadu rożnicy pomiędzy rynkową wartością tychże akcji, a ich ceną emisyjną, nie rozpoznaje się przychodu na dzień ich objęcia, ale dopiero na dzień ich zbycia, choć będzie to niestety przychód ze stosunku pracy, a nie z tzw. zysków kapitałowych. Jest zatem lepiej (bo nie ma przychodu z częściowo nieodpłatnego świadczenia na dzień objęcia akcji, ale i gorzej (bo opodatkowanie na dzień zbycia będzie progresywne).

Ale co z udziałami w spółce z o.o.? Rzekome preferencje opisane wyżej do udziałów zastosowania nie mają, bo też niemal nie zadaża się, aby programy motywacyjne robić na udziałach w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością. Jest ku temu kilka powodów. Udziały nie mogą być notowane na giełdzie, a zatem nie będą nigdy płynne i nie będą miały bieżącej rynkowej wyceny. W spółce z ograniczoną odpowiedzialnością nie istnieją instytucje kapitału docelowego lub warunkowego, warrnatów subskrypcyjnych czy emisyjnych, które z powodzeniem wykorzystywane są właśnie w programach motywacyjnych. Tyle, że odpowiednie uregulowania umowy spółki lub uchwał walnego zgromadzenia, a także umów z pracownikami, mogą te rozwiązania z powodzeniem zastąpić, a system opcji PUT (odkupu udziałów na żądanie pracownika przez spółkę lub dominującego udziałowca) może zastąpić brak giełdowej płynności. Pozostaje jednak problem jak to opodatkować? Do niedawna nikt nie miał watpliwości. Pracownicy obejmują sobie udziały po wartości nominalnej i na ten dzień nie identyfikują żadnego przychodu. Identyfikują go jednak na dzień ewentualnej sprzedaży, a źródłem przechodów są owe zyski kapitałowe, opodatkowane płaską stawką 19%. Dzisiaj jednak kwestia ta nie jest tak oczywista. Po pierwsze bowiem powstaje problem ewentualnych świadczeń częściowo odpłatnych. W przypadku gdy pomiędzy nominalną wartością udziałów, a ich domniemaną wartością rynkową istnieje istotna rozbieżność, organy podatkowe uważają że należy tu zidentyfikować dochód z owych świadczeń częściowo odpłatnych. Ale sądy administracyjne stoją na zgoła odmiennym stanowisku, przyjmując, że brak jest uzasadnienia dla opodatkowania takiego dochodu w momencie objęcia udziałów (m.in. II FSK 2089/15, II FSK 1792/15, III SA/Wa 1137/16, I SA/Gl 786/15, III SA/Wa 2538/14, I SA/Po 1043/16). Sprawy nie ułatwia nowa treść art. 10 ust. 4 PIT który stanowi, że przychody uzyskane z realizacji praw z papierów wartościowych lub z pochodnych instrumentów finansowych uzyskanych w następstwie objęcia lub nabycia tych praw jako świadczenie w naturze lub nieodpłatne świadczenie będą zaliczane do tego źródła przychodów, w ramach którego zostały uzyskane (np. jako przychód z umowy o pracę). Ani słowa o udziałach!

Wnioski:

Pomimo obaw wielu doradców podatkowych, iż objęcie przez pracowników udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na preferencyjnych warunkach może wiązać się z podwójnym opodatkowaniem (raz jako nieodpłatne świadczenie, a drugi raz przy ich zbyciu), wydaje się, żę na chwilę obecną istnieją silne argumenty przemawiające za dotychczasową praktyką ugruntowaną w orzecznictwie, czyli brak opodatkowania w chwili objęcia udziałów i podatek od zysków kapitałowych w chwili zbycia. Tak zróżnicowany sposób opodatkowania dochodów z akcji i udziałów podkreślił też sąd administracyjny w jednym ze swoich orzeczeń:

W ocenie Sądu, stanowiska Ministra Finansów nie wspiera odwołanie się do art. 24 ust. 11 PDoFizU. Brak tożsamej regulacji (art. 24 ust. 11) odnoszącej się do objęcia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, nie oznacza jeszcze że opodatkowanie przychodu następuje już w momencie objęcia udziałów, poniżej ich wartości rynkowej. Wprowadzenie odrębnej regulacji dotyczącej momentu powstania przychodu z tytułu objęcia akcji związane jest z przede wszystkim z odmiennym sposobem wyceny wartości rynkowej akcji i udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, jako praw majątkowych zbywalnych.

Jak opodatkowane są (lub powinny być) zyski ze sprzedaży kryptowalut?

Temat nie jest nowy. Na fali rosnącej wartości Bitcoina wiele osób, które niejednokrotnie z czystej ciekawości zakupiły onegdaj jakieś jednostki tejże kryptowaluty, chętnie by je teraz spieniężyło. Jednak szybki research w Interencie prowadzi do smutnej konstatacji, że niestety kosztuje to (w zależności od progu podatkowego) od 18 do 32% podatku od dochodu (przychód minus koszty nabycia kryptowaluty). W praktyce jednak często od przychodu, jako że albo wydatki na nabycie jednostek Bitcoina były pomijalne, albo też nie ma ich jak wykazać. Ministerstwo Finansów interpretuje bowiem powszechnie kryptowaluty jako rodzaj praw majątkowych (?) i tym samym jeśli ich sprzedaż nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, uważa że przychód z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła określonego w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli do przychodów z praw majatkowych. Kwalifikacja ta jednak jest równie dobra (albo równie zła) jak potraktowanie kryprowalut jak rzeczy i opodatkowanie ich na podstawie art. 10 ust.1 pkt. 8 PIT. Takie rozwiązania przyjęli poniekąd austriacy, ale było to prostsze bo ichniejsze pojęcie dóbr rzeczowych (Wirtschaftsgüter) obejmuje także te niematerialne (unkörperliche). Kryptowaluty zaś w polskim rozumieniu nie są ani prawem ani rzeczą. To drugie jest intuicyjnie oczywiste. To pierwsze mniej. Istota prawa jednak polega na tym, że będąc z niego uprawnionym mogę się czegoś od kogoś domagać skutecznie (czytaj: wystąpić z odpowiednim roszczeniem przed sądem). A z jakim to roszczeniem i przeciwko komu mógłby wystąpić jako posiadacz jednostek kryptowaluty?

Analizując to zagadnienie według polskiej ustawy podatkowej nie można oprzeć się wrażeniu, że Ministerstwo Finansów spośród trzech możliwych sposobów opodatkowania zysków ze sprzedaży kryptowalut, wybrało ten najbardziej dolegliwy dla podatników. W przypadku bowiem uznania, że kryptowaluty są "innymi rzeczami", podstawowa różnica polegałaby na nieopodatkowaniu zysków z ich sprzedaży, o ile tylko sprzedaż nastąpiłaby po upływie 6 miesiecy od nabycia. Takie rozwiązanie zastosowała wspomniana powyżej Austria, choć tam okres ten wynosi 1 rok. Podobna zasada obowiązuje w Niemczech, z tą jednak różnicą że tam kryptowaluty są traktowane jak prywatny środek płatniczy i jednostka rozliczeniowa i ich "wymiana" jest opodatkowana tak jak wymiana walutowa. Gdyby zaś w Polsce Bitcoin uznany została za "walutę", to konsekwetnie należałoby przyjąć, że jego wymiana na PLN lub EUR, o ile nie dokonuje się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie podlega w ogóle opodatkowaniu. W Polsce bowiem obowiązek (ale też i prawo) do identyfikowania podatkowych zysków i strat z różnic kursowych mają tylko przedsiębiorcy. Osoby prywatne zarabiając na spadku kursu EUR lub tracąc na wzroście kursu CHF, nie poniosą z tego tytułu żadnych kosztów podatkowych (ani też nie uzyskają korzyści).

Ale pomimo dominującej linii iterpretacyjnej MF oraz niektórych orzeczeń sądów administracyjnych, podatkowe potraktowanie kryptowalut jak waluty, nawet w obowiązującym systemie prawnym nie jest takie absurdalne. Oficjalna definicja waluty znajduje się bowiem w art. 2 ust. 1 pkt. 10) ustawy Prawo dewizowe i stanowi, że: "walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych". Osobno definuje się waluty wymienialne i tu sprawa jest dość oczywista, bo są one wyraźnie wskazane przez odesłanie, a NBP publikuje ich średnie kursy. Jednak silne utożsamienie pojęcia waluty i waluty wymienialnej oraz koncentracja na pierwszej częsci powyższej definicji ("banknoty i monety") spowodowała, że Bitcoin w przedbiegach przegrał batalię o walutę. A niesłusznie. Nic bowiem nie stoi na przeszkodzie aby uznać go za "wymienialną, rozrachunkową jednostkę pieniężną". Tym bardziej, że za taką jednostkę lub co najmniej za środek płatniczy uznaje go conajmniej kilka państw, których waluty są wymienialne według NBP, począwszy od Japonii poprzez Australię, a skończywszy na Niemczech i Luksemburgu. Może warto powalczyć.

Na koniec należałoby dodać, że absurdalną konsekwencją uznania Bitcoina za prawo majątkowe jest obowiązek odprowadzenie PCC od transakcji jego sprzedaży. (Interpretacja indywidualna z dnia 5 grudnia 2017 r.0114-KDIP3-2.4014.94.2017.2.MZ)

O niektórych kontrowersjach związanych z nowym podatkiem "galeryjnym"

Z dniem 1 stycznia 2018 roku wchodzą w życie rewolucyjne zmiany w zakresie podatków dochodowych. Jedną z bardziej problematycznych jest nowy podatek majątkowy. W istocie, gdyby słuchać li tylko oficjalnych wypowiedzi przedstawicieli Ministerstwa Finansów, to żaden nowy podatek majątkowy nie został wprowadzony, są tylko poprawki do ustaw podatkowych które w założeniu mają powstrzymywać podatników od unikania opodatkowania czy też od stosowania tzw. agresywnej optymalizacji podatkowej. W oficjalnym uzasadnieniu rządowego projektu zmian jest nawet rozległy fragment, który najwyraźniej przekonać miał parlamentarzystów że nowe rozwiązanie opodatkowuje dochód, a nie majątek. Istota podatku, określonego w ustawie jako "podatek dochodowy od przychodów z tytułu własności środka trwałego położonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej" (już sama nazwa jest osobliwa) jest stosunkowo prosta. Właściciel skomercjalizowanej (ogólnie przeznaczonej na cele działalności handlowej) nieruchomości stanowiącej środek trwały o wartości przekraczającej 10 mln zł, obowiązany jest odprowadzać podatek od "przychodów", które równe są wartości poczatkowej środka trwałego, w wys. 0,035% miesięcznie. Owe przychody są tu konstrukcją całkowicie sztuczną. Podatek liczony jest od wartości majątku i jako taki z dochodem ma tyle wspólnego, że umieszczono go w ustawach o podatku dochodowym. No może nie całkiem. Dodatkowa regulacja pozwala bowiem dla tych podatników których biznes generuje dochód do opodatkowania, na odliczenie od standardowego podatku dochodowego kwoty zapłaconego podatku "galeryjnego" (nazwa sie chyba przyjęła, bo w znacznej części dotyczy on właścicieli galerii handlowych, a do tego trafnie kojarzy się z galerami). W rezultacie podatek jest neutralny dla tych którzy proadzą rentowne przedsiębiorstwo, a dla pozostałych stanowi dodatkowe obciążenie i jest według autorów projektu tzw. minimalnym podatkiem dochodowym. Co więcej w uzasadnieniu projektu wyraźnie wskazano, że co do tych drugich domniemuje się, że ich brak rentowności jest wynikiem stosowania nieuczciwych praktyk optymalizacyjnych i nowa regulacja ma na celu im przeciwdziałać, aby przywrócić sprawidliwość podatkową. Czy tak jest w istocie? 

Pozwolę sobie wyrazić kilka wątpliwości. 

Nowy podatek bowiem ujawnia słabości podatków majątkowych oraz pewnych antyabuzywnych rozwiązań, które bywają kontrskuteczne. 

Na początek proponuję przyjąć kilka założeń. Jest niewątpliwie prawem państwa, aby przeciwdziałać unikaniu opodatkowania. Wyszukane rozwiązania podatkowe, nastawione na redukcję opodatkowania, stosowane głównie przez podatników wystarczająco zamożnych, aby pokryć koszty międzynarodowych ekspertów podatkowych oraz koszty założenia i utrzymania zaprojektowanych struktur, mogą być nieuczciwe, nie tylko dlatego, że ograniczają wpływy do budżetu, ale przede wszytskim dlatego, że podważają zasady wolnej konkurencji na rynku. Proporcjonalnie wyższe opodatkowanie osób zamożnych może być także moralnie usprawiedliwione co najmniej z dwóch powodów: Pogłębiająca się przepaść w zakresie dochodów i majątku stanowi zagrożenia dla społecznej stabilności i dla dalszego zrównoważonego rozwoju (choć jej pogłębianie się w Polsce jest dyskusyjne). Można ponadto rozsądnie argumentować, że osoby zamożne są beneficjentami owej stabilności i rozwoju w wiekszym stopniu niż ubodzy. Z tego też powodu od dawna wpływowi ekonomiści (Piketty, Deaton, Atkinson) i międzynarodowe tygodniki opinii (The Economist) wspierają podejmowanie działań przeciwko unikaniu opodatkowania i rosnącym nierównościom. Jedocześnie (przynajmniej niektórzy) ostrzegają że działania te powinny być przede wszystkim skuteczne i nie powinny hamować wzrostu gospodarczego. Innymi słowy nie powinnny zniechęcać uczciwych podatników do podejmowania ryzyka gospodarczego. Lepszym sposobem zatem jest opodatkowanie ostentacyjnie konsumpcyjnego majątku prywatnego lub dziedziczenia znacznych fortun, niźli majątku przedsiębiorstw i ich dochodów. 

I w tym jest istota rzeczy. Podatek "galeryjny" jest ewidentnie skierowany przeciwko majątkowi przedsiębiorstw i karze nie tych, którzy unikają opodatkowania, ale tych którzy są wystarczjąco odważni aby podejmować większe ryzyko gospodarcze. Unikanie opodatkowania w przypadku dochodów z  nieruchomości jest jednym z najtrudniejszych wyzwań dla doradców podatkowych. W większości krajów (w tym w Polsce) taki dochód jest zawsze opodatkowany według miejsca położenia nieruchomości, niezależnie od rezydencji podatkowej właściciela i nie da się po prostu przenieść nieruchomości do raju podatkowego. Tak więc liczba "agresywnych optymalizatorów" jest w tym obszarze mocno ograniczona. Jest jednak inny powtarzający się wzorzec przy takich dochodach. Jesli bowiem właściciel nieruchomości przeznaczonej do skomercjalizowania, planuje ją w przyszłości sprzedać lub osiągać z niej długookresowe profity, to rozsądny inwestor dążyć będzie do sfinansowania kosztów jej budowy w maksymalnym stopniu kredytem bankowym. Wiedzą o tym wszyscy którzy kupują na kredyt mieszkania na wynajem. Czym wyższy będzie wskaźnik długu do wartości (LTV - loan to value), tym wyższa będzie uzyskana w przyszłości stopa zwrotu. W konsekwencji jednak oznacza to wyższe koszty podatkowe i "erozję" podstawy opodatkowania. Jest to jednak efekt ryzykownego przedsięwzięcia (silnie finansowanego kredytem bankowym), a nie efekt podatowych trików.

Podatek "galeryjny" ma jeszcze jeden efekt uboczny, z pewności niezamierzony przez rząd, który oficjalnie występuje jako obrońca interesów polskich przedsiębiorców.  Owi odważni inwestorzy zwykle mają polską rezydencję czy też narodowość, podczas gdy nabywcy skomercjalizowanych nieruchomosci to zwykle zagraniczne fundusze inwestycyjne, dla których osiagana w Polsce stopa zwrotu z czynszów, jest niezwykle atrakcyjna, jako jedna z najwyższych w Europie. Teraz, owi Polscy inwestorzy przytłoczeni nową daniną, będą jeszcze bardziej chętni (lub zmuszeni) do pozbycia się swoich nieruchomości. To może być dobry czas na zakupy.